Ανεργία στη Μεσσηνία: Πραγματικότητα χειρότερη από τις στατιστικές

Με την ανεργία να πλησιάζει απειλητικά το 20% στις επίσημες μετρήσεις για το 2011, η συνομιλία με τους Μεσσήνιους πολίτες καταδεικνύει ότι οι πραγματικές διαστάσεις της, αν συνυπολογίσουμε το ποσοστό των ανέργων που δεν έχει εγγραφεί στον ΟΑΕΔ, είναι πολύ πιο τραγικές.
Όλοι οι πολίτες έχουν δει το πρόσωπο της ανεργίας. Είτε οι ίδιοι στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν εργασία, είτε στα μέλη του οικογενειακού και φιλικού τους περιβάλλοντος που βρίσκονται χωρίς δουλειά.
Υπάρχει ανασφάλεια, οι βασικές ανάγκες δεν καλύπτονται, ακόμη και οι ελεύθεροι επαγγελματίες δηλώνουν πως η πτώση της κίνησης τους έχει οδηγήσει σε μια ιδιότυπη «ανεργία». Σχεδόν στο σύνολό τους, όμως, οι Καλαματιανοί δηλώνουν ότι δεν το βάζουν κάτω. Οι προοπτικές είναι δυσοίωνες, αλλά είναι αποφασισμένοι να το παλέψουν.
«Αν το κυνηγάς, κάτι γίνεται»
Ο Δημήτρης είναι 30 ετών, ασχολείται με τις καλλιτεχνικές κατασκευές. «Επειδή ο χειμώνας που πέρασε ήταν δύσκολος για μένα –είχα εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση που δεν είχα δουλειά, έψαχνα και δε γινόταν τίποτα- με είχε πάρει από κάτω», λέει. «Αλλά στο τέλος είδα ότι αν ψάχνεις, αν το κυνηγάς, όλο και κάτι βρίσκεις. Βέβαια, για να πεις ότι θα περάσεις, πρέπει όλα τα έξοδα να είναι πολύ περιορισμένα. Θα περάσεις με λίγα. Αν, όμως, δεν έχεις μεγάλες απαιτήσεις και είσαι ολιγαρκής, μπορείς να περάσεις και με λίγα καλά. Ότι υπάρχει ανεργία, υπάρχει. Και δυστυχώς, θα γίνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα».
«Έχω μεροκάματο μια-δυο φορές το μήνα»
«Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για μένα», λέει ο Γιώργος, 29 ετών. «Ηλεκτρολόγος έχω τελειώσει και εργάζομαι ως οικοδόμος. Έτσι όμως όπως έχουν γίνει τα πράγματα στον κλάδο, κάνω πλέον ό,τι δουλειές βρω. Ενώ παλιά οικοδομή δουλεύαμε το καλοκαίρι τουλάχιστον 4-5 μήνες και είχαμε και μεροκάματα μέσα στο χειμώνα, την τελευταία διετία δεν υπάρχει τίποτα. Μία-δύο φορές το μήνα βγαίνει κάποιο μεροκάματο και αν. Από τον ΟΑΕΔ περιμένουμε μήπως γίνει κάτι. Είχα πάει Γερμανία δυο μήνες, μήπως βρω εκεί δουλειά και μάλλον θα ξαναπάω, γιατί εδώ δε βγαίνει τίποτα». «Δε θα το αφήσω να με ρίξει»
«Δουλειά δεν έχω μόνιμη. Με μαθήματα σε παιδιά προσπαθώ να βγάλω τα προς το ζην, αλλά εννοείται ζω με τους γονείς μου, έχω περιορίσει τα έξοδα στο ελάχιστο», λέει η Ματίνα Ζώη, 30 ετών, φιλόλογος. «Το πρόβλημα της ανεργίας είναι σοβαρό και αφορά τόσο στα μέσα επιβίωσης όσο και στην ψυχολογική κατάσταση των πολιτών. Έχουμε να ακούσουμε μια καλή είδηση, κάτι θετικό, πάρα πολλούς μήνες, ίσως και χρόνια. Από παντού, κυρίως από τα ΜΜΕ, τρομοκρατία. Εγώ δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο από το να συνεχίζω και να παλεύω. Έτσι κι αλλιώς, από τότε που πήρα το πτυχίο μου, ζω στην επαγγελματική ανασφάλεια. Θα το παλέψω. Δε θα το αφήσω να με ρίξει».
«Είμαι ένα μήνα άνεργος και ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει»
Μάγειρας, ο Ηλίας Ζήρας, 35 ετών, ζούσε και εργαζόταν στο αντικείμενό του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στην Αθήνα. Οι περικοπές τον άφησαν χωρίς δουλειά και επέστρεψε στην Καλαμάτα, όπου ζει πλέον με τους γονείς. Μαζί του την ημέρα που τον συνάντησα ήταν ο φίλος του Φώτης Κουμουράς, 28 ετών, λογιστής, επίσης άνεργος. «Τον τελευταίο μήνα είμαι χωρίς δουλειά και ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι άνεργος. Νιώθω ακόμα σαν να βρίσκομαι σε άδεια. Τα δύσκολα θα έρθουν αργότερα», λέει ο Ηλίας Ζήρας. «Βλέπω από τους γύρω μου ότι όλοι οι άνθρωποι παλεύουν για να κάνουν κάτι, είναι αγανακτισμένοι, πικραμένοι, αλλά συνεχίζουν να αγωνίζονται και έτσι πρέπει. Δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω. Τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν. Πάντως, χρειάζεται αισιοδοξία και υπομονή».
«Δεν μπορώ να βρω δουλειά πουθενά»
Από τους τρεις φίλους που συνάντησα σε κεντρικό καφέ, μόνο ο ένας έχει δουλειά που τον ικανοποιεί, ο Θανάσης Παπαδέας, 29 ετών, κούριερ. «Ευτυχώς μέχρι τώρα εργάζομαι», λέει. «Σαφέστατα και με προβληματίζει αν θα έχω δουλειά και αργότερα. Όταν είσαι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχεις βέβαιο μέλλον. Ευτυχώς, στον κλάδο μας υπάρχει δουλειά και πάμε καλά. Το τι θα γίνει αργότερα κανείς δεν το ξέρει». Ο Σταύρος Γιαννέας, 26 ετών, δεν εργάζεται. «Δεν μπορώ να βρω δουλειά πουθενά», δηλώνει. «Δεν είναι απλώς ότι με προβληματίζει, είναι το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δε βγαίνει πουθενά. Όσο πάμε και η κατάσταση εξελίσσεται χειρότερα». Ο τρίτος φίλος της παρέας, ο Χρήστος Ναστάς, 29 ετών, είναι ελεύθερος επαγγελματίας. «Ως ελεύθερος επαγγελματίας», σημειώνει, «οι δουλειές είναι τόσο μειωμένες που είναι σαν να έχω βγει στην ανεργία. Ο κόσμος δε θέλει και δεν μπορεί να ανοιχτεί. Αν έχει κάτι στην άκρη, το σκέφτεται διπλά προτού το ξοδέψει. Είναι δύσκολα και, απ’ ό,τι βλέπω, η ύφεση θα οξυνθεί. Αυτή τη στιγμή, έχουμε κόψει από παντού. Προς το παρόν την παλεύουμε, αλλά… δυσοίωνο το βλέπω το μέλλον».
«Στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον υπάρχουν άνεργοι»
Ο Σπύρος Σιαραβάς, 40 ετών, είναι στρατιωτικός και πατέρας δυο παιδιών. Η σύζυγός του, Πολυτίμη, ασχολείται με την ανατροφή τους. «Δόξα τω Θεώ, έχω δουλειά, αλλά νομίζω ότι είναι σοβαρότατο το πρόβλημα της ανεργίας και μας επηρεάζει όλους. Αν είναι, όπως λένε, 20% το ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα, καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε σε πολύ δυσμενή κατάσταση ως χώρα», λέει. «Εγώ, ως στρατιωτικός, δεν κινδυνεύω άμεσα με εφεδρεία, αλλά όταν βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου και ακούς όσα ακούς, απογοητεύεσαι. Στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον υπάρχουν άνθρωποι που είναι άνεργοι και γνωρίζω το πρόβλημα. Ο κόσμος περνάει δύσκολα. Αναγκαστικά, η οικογένεια συμβάλλει στην καθημερινότητα των ανέργων, αλλά για πόσο;».
 «Εργάζομαι, είμαι τυχερός» Τραπεζικός υπάλληλος, ο Θανάσης Κατσιμαγκλής, 40 ετών, δηλώνει: «Εργάζομαι αυτή τη στιγμή, είμαι τυχερός. Αλλά πιστεύω ότι όσο πάνε θα χειροτερεύουν τα πράγματα. Δυστυχώς, φοβάμαι πως η ανεργία συνεχώς θα αυξάνει και δε γίνεται τίποτα να καλυτερεύσουν τα πράγματα. Η οικογένεια είναι ένας θεσμός που εξακολουθεί σε κάποιον βαθμό να είναι ισχυρός στην Ελλάδα και μπορεί να βοηθήσει. Δυστυχώς, όμως, το έχουμε αφήσει κι αυτό, έχουμε αρχίσει να το χάνουμε. Το μυαλό μας μόνο θα μας σώσει. Υπεύθυνοι είμαστε οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν έμενα χωρίς δουλειά. Νομίζω όμως ότι θα ήταν με ψυχραιμία. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος».
«Στην ανεργία μπορεί να βρεθεί ο καθένας»
Από τους γνωστούς κι αγαπημένους παίκτες της ποδοσφαιρικής ομάδας της Καλαμάτας, ο Δημήτρης Τσαγκαράκης δήλωσε στο «Θ»: «Στη δική μου ζωή αυτή τη στιγμή υπάρχει σταθερότητα. Το μέλλον είναι που με προβληματίζει. Η ανεργία είναι μια κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί ο καθένας. Στο κύκλο μου, στους φίλους, είναι μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων που δεν έχουν δουλειά. Πιστεύω ότι θα φτάσουμε να γίνουμε σαν τις οικογένειες του παρελθόντος. Ένας θα δουλεύει και πέντε θα τρώνε. Έχουμε μάθει να ζούμε στην πολυτέλεια, κακά τα ψέματα, και μας κακοφαίνεται τώρα και η ανεργία και ο χαμηλότερος μισθός. Θα έρθουν πιο δύσκολες μέρες, όμως κάποια στιγμή θα έρθουν και τα καλύτερα. Υπομονή χρειάζεται και προσπάθεια».
«Έρχονται οι λογαριασμοί και χάνεται η ψυχραιμία»
Άνεργος φωτογράφος, ο 33χρονος Αντώνιος Ζέλης μας είπε: «Υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια, γιατί έχω οικογένεια, έχω παιδί. Ευτυχώς, η σύζυγός μου διατηρεί ένα κατάστημα και έτσι φέρνουμε βόλτα την καθημερινότητα, όσο εγώ ψάχνω τρόπους να ξαναμπώ στην αγορά εργασίας. Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος με την ανεργία μου, αλλά όταν έρχεται η ώρα να πληρωθούν οι λογαριασμοί και ψάχνεις, δε διατηρείται πάντα η ψυχραιμία».
«Περιμένουμε πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο να κάνουμε κανένα μερεμέτι»
Αλουμινάς με δικό του κατάστημα, ο Άλκης Καραγιάννης, 34 ετών, σημειώνει: «Αυτή την περίοδο δεν έχει δουλειά και αντιμετωπίζω πρόβλημα. Τα έξοδα τρέχουν, δεν υπάρχουν δουλειές, η οικοδομή έχει πέσει, η καθημερινότητα είναι δύσκολη. Περιμένουμε πότε θα χτυπήσει κανένα τηλέφωνο, για να κάνουμε κανένα μερεμέτι. Κάποια κλειδαριά που έχει χαλάσει, κάποια πόρτα που δεν ανοίγει, να πούμε ότι θα πάρουμε ένα χαρτζιλίκι. Θα αυξηθεί η ανεργία. Για τη χρονιά που έρχεται, δεν μπορώ να δω αισιόδοξα τα πράγματα. Από την επόμενη και θα δούμε…».
«Αν κλαίμε τη μοίρα μας, δεν αλλάζει τίποτα»
Θετικά προσπαθεί να βλέπει τα πράγματα ο Θανάσης Γαλανόπουλος, 18 ετών, σερβιτόρος: «Δε με προβληματίζει η ανεργία. Είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω ότι θα τα βγάλω πέρα ό,τι κι αν συμβεί. Υπάρχουν λύσεις. Θέληση να υπάρχει και θα το παλέψουμε. Αν καθόμαστε στο σπίτι και κλαίμε τη μοίρα μας, δεν αλλάζει τίποτα. Ούτε δουλειά θα βρούμε και τις όποιες ευκαιρίες θα τις χάσουμε. Πρέπει να το παλεύουμε όλοι».

Της Γεωργίας Οικονομοπούλου από το "ΘΑΡΡΟΣ"